Η Ελλάδα ως πλήρες μέλος του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων Διεθνών Οργανισμών, συμμετέχει σε Ειρηνευτικές Επιχειρήσεις με ιδιαίτερη έμφαση σ’ αυτές που λαμβάνουν χώρα σε περιοχές άμεσου ενδιαφέροντος, όπως είναι τα Βαλκάνια και η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχή της Ελλάδας μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του ογδόντα περιοριζόταν σε μικρό αριθμό παρατηρητών και μικρά στρατιωτικά τμήματα, επιπέδου Λόχου, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο πόλεμος της Κορέας.

Η χώρα μας, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων και αποφάσεων του ΟΗΕ, συμμετέχει σε Ειρηνευτικές Αποστολές διαθέτοντας στελέχη και από τους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η Ελληνική συμμετοχή σε Ειρηνευτικές Επιχειρήσεις προϋποθέτει τη τήρηση ορισμένων βασικών αρχών, όπως η ύπαρξη απόφασης (resolution) και εντολής (mandate) του ΟΗΕ πριν τη συγκρότηση της δύναμης, η διαμόρφωση καθορισμένης Ιεραρχίας, Διοίκησης και μεγέθους, όπως επίσης και η υιοθέτηση ξεκάθαρων κανόνων εμπλοκής.

Οι Επιχειρήσεις Υποστήριξης της Ειρήνης, στις οποίες συμμετείχε ο Ελληνικός Στρατός την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα και οι οποίες συνεχίζονται στις αρχές του 21ου αιώνα, έχουν καταδείξει πως οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις μπορούν γρήγορα και αποτελεσματικά να προσαρμοστούν σε οποιαδήποτε νέα σενάρια και απαιτήσεις, που απασχολούν τη Διεθνή Κοινότητα.

Από το 1945 ως το 1990, οι Επιχειρήσεις Υποστήριξης της Ειρήνης, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν αποκλειστική και άμεση ευθύνη των Ηνωμένων Εθνών. Ο Ο.Η.Ε. για την αντιμετώπιση όλων των περιφερειακών συγκρούσεων και κρίσεων ανέπτυξε ένα εκτεταμένο δίκτυο διεθνών παρατηρητών και ελαφρών στρατιωτικών τμημάτων με περιορισμένες αρμοδιότητες.

Περί το τέλος της δεκαετίας του ογδόντα το διεθνές περιβάλλον ήταν ασταθές και κατά συνέπεια, ήταν απαραίτητο τα Ηνωμένα Έθνη να ενεργήσουν αποφασιστικότερα ενώ και άλλοι περιφερειακοί οργανισμοί, όπως η Ε.Ε., ο Ο.Α.Σ.Ε. και το ΝΑΤΟ, ήταν σημαντικοί και κρίσιμοι υποστηρικτές της διεθνούς σταθερότητας. Το τέλος του ψυχρού πολέμου δεν έλυσε το πρόβλημα της αστάθειας, παρά τις αντίθετες προσδοκίες. Η ανάπτυξη άοπλων παρατηρητών και ελαφρών τμημάτων στις διάφορες περιοχές των συγκρούσεων, στις οποίες δεν υπήρξε διάθεση των αντιμαχομένων για συνεργασία και επίλυση του προβλήματος οδήγησε τον ΟΗΕ και του περιφερειακούς συνασπισμούς κρατών, όπως ΝΑΤΟ και Ε.Ε. στην ανάπτυξη του δόγματος της Επιβολής της Ειρήνης ώστε να πειστούν ή να αναγκαστούν οι αντιμαχόμενες παρατάξεις να επιλύσουν τα προβλήματα τους και να εναρμονιστούν οι αντιτιθέμενες απόψεις τους μέσω ενός ειρηνικού διαλόγου.